اختلال پدوفیلی یکی از اختلالات جنسی است. وقتی تمایلات جنسی مطرح می‌شوند، تصمیم‌گیری در مورد اینکه کدام رفتارها بیانگر اختلالات روانی هستند، شاید بیشتر از زمینه‌های دیگر رفتار انسان، پیچیده می‌شود. هنگام ارزیابی بهنجار بودن رفتار جنسی، بررسی موقعیت و همین‌طور آداب و رسوم و فرهنگ که با گذشت زمان تغییر می‌کنند، بسیار اهمیت دارد.
اختلالات جنسی
اصطلاح اختلال جنسی به معنی دقیق کلمه یعنی انحرافی که هدف جذابیت جنسی فرد را شامل می‌شود. نابهنجاری‌های جنسی رفتارهایی هستند که به موجب آنها، فرد خیالپردازی‌های مکرر و شدید تحریک جنسی، امیال جنسی، یا رفتارهایی دارد که اشیای غیر انسان، کودکان یا اشخاص ناراضی دیگر یا عذاب دادن یا تحقیر خویش یا همسر را شامل می‌شوند. متخصصان بالینی در صورتی اختلال جنسی را تشخیص می‌دهند که نابهنجاری جنسی ناراحتی یا اختلال شدیدی ایجاد کند.
ویژگی اصلی اختلال جنسی این است که افراد مبتلا به یکی از این اختلالات، از لحاظ روان‌شناختی به قدری به هدف میل خود وابسته هستند که نمی‌توانند تحریک جنسی شوند، مگر اینکه این هدف به نوعی وجود داشته باشد. مثلا در اختلال پدوفیلی، فرد فقط با کودکان از لحاظ جنسی تحریک می‌شود. اختلال جنسی ممکن است در طول دوره‌هایی که فرد احساس می‌کند خیلی تحت استرس قرار دارد، تشدید شود. با این حال، اختلالات جنسی هوس‌های زودگذر یا خیالپردازی نیستند. هر یک بیانگر اختلالی است که فرد حداقل به مدت 6 ماه تجربه کرده است.
افراد مبتلا به این اختلالات به طور مکرر مجبور می‌شوند در مورد رفتار غیرعادی خود فکر کنند یا آن را انجام دهند. حتی اگر آنها عملا امیال یا خیالپردازی‌های خود را برآورده نکنند، دلمشغول افکاری درباره انجام دادن آنها هستند. کشش آنها می‌تواند به قدری نیرومند و وادارکننده شود که هرگونه هدف‌هایی را به جز دستیابی به ارضای جنسی نادیده بگیرند. بنابر تعریف، اختلالات جنسی موجب ناراحتی یا اختلال شخصی شدید در عملکرد اجتماعی، شغلی و زمینه‌های دیگر زندگی می‌شوند.
اختلالات جنسی در نوجوانی شروع شده و مزمن می‌شوند، هرچند در افراد 60 ساله و بالاتر کاهش می‌یابند. داده‌های بسیار کمی در مورد شیوع این اختلالات وجود دارند، زیرا افراد به صورت داوطلبانه گزارش نمی‌دهند که به آنها مبتلا هستند. از این گذشته، گرچه داشتن اختلال جنسی غیرقانونی نیست، ولی عمل کردن بر طبق امیال نابهنجاری جنسی غیرقانونی است و می‌تواند موجب دستگیری فرد شود و بعد از آزاد شدن، به عنوان خلافکار جنسی ثبت شود. اکثر خلافکاران جنسی ثبت شده علیه افراد زیر 14 سال مرتکب جرم شده‌اند و تقریبا تمام قربانیان 18 ساله یا کمتر هستند.
ما ملاک‌های تشخیصی خاص را همراه با نوشته‌های کنونی درباره اختلالات جنسی بررسی خواهیم کرد. به علاوه، این اختلالات در مردان شایع‌تر از زنان هستند.
اختلال پدوفیلی یا میل جنسی به کودکان
اینکه آیا علاقه جنسی یا درگیری بین دو نفر به عنوان اختلال پدوفیلی در نظر گرفته می‌شود به سن افراد درگیر بستگی دارد. در جوامع غربی، تشخیص اختلال پدوفیلی مستلزم آن است که فرد 16 سال یا بزرگتر باشد و حداقل 5 سال بزرگتر از کودکی باشد که هدف تخیلات یا فعالیت جنسی است. با این حال، درگیری جنسی یک نوجوان بزرگتر (17 تا 18 ساله) با یک نوجوان 12 یا 13 ساله ممکن است به عنوان یک اختلال در نظر گرفته نشود. معیارهای سنی مورد استفاده برای شناسایی زمانی که چنین فعالیتی جرم تلقی می شود ممکن است در فرهنگ‌ها متفاوت باشد.
اگرچه قوانین ایالتی در ایالات متحده متفاوت است، اما قانون به طور کلی افراد بالای 18 سال را در صورتی که قربانی 16 سال یا کمتر باشد، مرتکب تجاوز قانونی می‌داند. موارد قانونی تجاوز جنسی اغلب با تعریف اختلال پدوفیلی مطابقت ندارند و ماهیت تا حدودی خودسرانه انتخاب یک نقطه محدود سنی خاص در یک تعریف پزشکی یا قانونی را برجسته می کند. در بسیاری از کشورها (از جمله در برخی از ایالت‌های ایالات متحده)، کودکان 12 تا 14 ساله می‌توانند به طور قانونی ازدواج کنند، که بیشتر تعریف اختلال پدوفیلی و تجاوز جنسی قانونی را پیچیده‌تر می‌کند.
اختلال پدوفیلی در بین مردان بسیار بیشتر از زنان است.
پدوفیل‌ها ممکن است جذب پسران جوان، دختران جوان یا هر دو شوند. اینکه دختران یا پسران بیشتر قربانی پدوفیل‌ها می‌شوند مشخص نیست، اگرچه به نظر می‌رسد که دختران به طور کلی بیشتر قربانی آزار جنسی می‌شوند.
معمولاً بزرگسال متجاوز برای کودک آشنا و شناخته شده است و ممکن است یکی از اعضای خانواده، والدین ناتنی یا فردی با اقتدار (مانند معلم یا مربی) باشد. برخی فقط جذب فرزندان خانواده خود می شوند (محارم).
به نظر می‌رسد که نگاه کردن یا لمس کردن عمومی نسبت به لمس اندام تناسلی یا آمیزش جنسی رایج‌تر است.
پدوفیل‌های وحشی ممکن است از زور یا اجبار برای درگیری جنسی کودکان استفاده کنند و اگر کودک به کسی بگوید ممکن است تهدید کنند که به کودک یا حیوانات خانگی او آسیب خواهند رساند. بسیاری از این پدوفیل‌ها دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی هستند.
بسیاری از پدوفیل‌ها اختلال مصرف مواد یا وابستگی و افسردگی دارند یا دچار آن می‌شوند. آنها اغلب از خانواده‌های ناکارآمد هستند و تعارضات زناشویی در بین آنها رایج است. بسیاری از آنها در کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفتند.
تشخیص اختلال پدوفیلی
پزشکان اختلال پدوفیلی را زمانی تشخیص می‌دهند که:
- افراد تخیلات، یا رفتارهای مکرر و شدید برانگیختگی جنسی شامل یک کودک یا کودکان (معمولاً 13 سال یا کمتر) داشته‌اند.
- افراد به شدت احساس ناراحتی می‌کنند یا کمتر قادر به عملکرد خوب (در محل کار، خانواده، یا در تعامل با دوستان) می‌شوند، یا به خواسته خود عمل کرده‌اند.
- افراد 16 ساله یا بزرگتر هستند و 5 سال یا بیشتر از کودکی که موضوع تخیلات یا رفتارها است بزرگتر هستند. (یک استثناء یک نوجوان بزرگتر است که رابطه مستمری با یک نوجوان 12 یا 13 ساله دارد.)
- آنها 6 ماه یا بیشتر به این بیماری مبتلا بوده‌اند.
درمان اختلال پدوفیلی
درمان در اختلال پدوفیلی به سه صورت انجام می‌شود:
- روان درمانی فردی و/یا گروهی
- درمان سایر اختلالات
- داروها
اختلال پدوفیلی را می‌توان با روان‌درمانی فردی یا گروهی طولانی‌مدت و داروهایی که سطح تستوسترون را کاهش می‌دهد و در نتیجه میل جنسی را کاهش می‌دهد، درمان کرد. این داروها شامل لوپرولید و مدروکسی پروژسترون استات است. افراد باید رضایت آگاهانه خود را برای استفاده از این داروها اعلام کنند و پزشکان به طور دوره‌ای آزمایش خون را برای نظارت بر اثرات دارو بر عملکرد کبد و همچنین آزمایشات دیگر (از جمله آزمایش تراکم استخوان و آزمایش خون برای اندازه گیری سطح تستوسترون) انجام می‌دهند.
نتایج درمان متفاوت است. بهترین نتیجه زمانی است که مشارکت داوطلبانه باشد و فرد در زمینه مهارت‌های اجتماعی و درمان سایر مشکلات، مانند سوءمصرف موادمخدر یا افسردگی، آموزش ببیند. درمانی که تنها پس از دستگیری کیفری و اقدامات قانونی انجام می‌شود ممکن است کمتر موثر باشد.
صرفاً قرار دادن پدوفیل‌ها در زندان یا مؤسسات دیگر، حتی برای مدت طولانی، امیال و خیالات پدوفیلیک را تغییر نمی‌دهد. با این حال، برخی از پدوفیل‌های زندانی که متعهد به درمان طولانی‌مدت تحت نظارت (معمولاً شامل داروها) هستند، می‌توانند از فعالیت‌های پدوفیلیک خودداری کنند و دوباره در جامعه ظاهر شوند.
داروها
پزشکان در ایالات متحده معمولاً از داروهای زیر استفاده می کنند:
- مدروکسی پروژسترون استات که به عضله تزریق می‌شود. مدروکسی پروژسترون (یک پروژسترون) شبیه هورمون زنانه پروژسترون است.
- یک داروی دیگر که می‌توان استفاده کرد، لوپرولاید است.
مدروکسی پروژسترون و لوپرولید مانع از سیگنال‌دهی غده هیپوفیز به بیضه‌ها برای تولید تستوسترون می‌شوند. بنابراین سطح تستوسترون و میل جنسی را کاهش می‌دهند. سیپروترون استات داروی دیگری است که سطح تستوسترون را کاهش می‌دهد، اما در ایالات متحده موجود نیست. پزشکان به طور دوره‌ای آزمایش‌های خونی را برای نظارت بر اثرات این داروها بر عملکرد کبد و همچنین آزمایش‌های دیگر (از جمله آزمایش‌های تراکم استخوان و آزمایش خون برای اندازه‌گیری سطح تستوسترون) انجام می‌دهند. مشخص نیست که این داروها در زنان پدوفیل چقدر مفید هستند.
داروهای ضد افسردگی به نام مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) نیز ممکن است مفید باشند. آنها ممکن است به کنترل تمایلات و تخیلات جنسی کمک کنند. آنها همچنین میل جنسی را کاهش می‌دهند و ممکن است باعث اختلال نعوظ شوند.
برای درمان اختلال پدوفیلی درمان دارویی زمانی موثرتر است که با روان درمانی (به ویژه درمان شناختی-رفتاری) و آموزش مهارت های اجتماعی ترکیب شود.
