سندروم ری
سندروم ری، سندرومی است که به دلیل نامعلوم پس از خوردن آسپیرین توسط کودکان زیر ۱۸ سال در بیماری‌های ویروسی رخ می‌دهد. این سندروم، بیشتر در مواجهه با بیماری‌های ویروسی مانند آنفولانزا یا ویروس‌هایی که اسهال و استفراغ در کودکان می‌دهند رخ می‌دهد.
اگر بدون نسخه به کودک‌تان دارویی می‌دهید، توصیه می‌کنم هرگز داروی آسپیرین را برای تب و بیماری او ندهید. حتی استفاده از آسپیرین در سرماخوردگی هم می‌تواند باعث ایجاد سندروم ری در کودکان زیر ۱۸ سال شود. به‌طورکلی سایر داروهایی که سالیسیلات دارند نیز می‌توانند باعث ایجاد این سندروم خطرناک و کشنده شوند. در نتیجه توصیه می‌شود بدون نسخه دارویی برای کودک زیر ۱۸ سال خود آسپرین را شروع نکنید و حتما به پزشک مراجعه کنید.
از جمله دیگر عواملی که کودک را مستعد ابتلا به سندروم ری می‌کند، آسیب و مشکلات کبدی است. برخی بیماری‌های متابولیک، ریسک این سندروم را بیشتر می‌کنند. داروهای موضعی گیاهی وینتر گرین و قرار گرفتن در معرض برخی عوامل شیمیایی مانند برخی سم‌ها می‌توانند باعث ایجاد سندروم ری شوند. ویروس‌هایی به نام روتا ویروس، ریسک سندروم ری را بیشتر می‌کنند.
سندروم ری باعث چه آسیبی در کودکان می‌شود؟
این سندروم، به مغز و کبد کودک آسیب می‌زند. علت و مکانیسم ایجاد این آسیب‌ها کاملا نامشخص است. در این سندروم، قند خون افت می‌کند و آمونیاک خون بالا می‌رود و این موضوع باعث افزایش اسیدیته خون می‌شود. کودک، علائمی از آسیب پیشرونده به مغز را نشان می‌دهد که ممکن است تشخیص آن در ابتدا سخت باشد و با بیماری‌های مغزی مانند مننژیت اشتباه گرفته شود. علائم مغزی طیف وسیعی دارند. می‌تواند از خواب آلودگی، هذیان گویی، توهم، گیجی، تحریک پذیری، ضعیف شدن عضلات، اختلال حرکت، کاهش سطح هوشیاری، خیره شدن کودک، لکنت زبان، تا تشنج و کما متغیر باشد.
علائم سندروم ری می‌توانند به‌سرعت و در عرض ۳ تا ۵ روز بعد از شروع بیماری خود را نشان دهند و یا دیرتر و در دوره نقاهت بیماری بروز کنند.
اگر کودک زیر دو سال به این سندروم مبتلا شود، علائم آن بسیار سریع و در عرض چند ساعت بروز می‌کند. علائم سندروم ری در کودکان زیر دو سال به‌صورت اسهال و تنفس‌های نامنظم است.
اگر کودک علائم سندروم ری را داشت چه کنیم؟
باید ضمن حفظ آرامش خود، به‌سرعت با اورژانس تماس بگیرید و او را به بیمارستان برسانید. سندروم ری با بیماری‌هایی مانند مننژیت، انسفالیت، مسمومیت کودک و یا مشکلات روانی اشتباه گرفته می‌شود و بهترین کمک برای تشخیص درست پزشک، شرح حال دارویی درست شما است. سعی کنید هنگام مراجعه به پزشک، همواره تمام داروهای مصرفی کودک را با دقت به پزشک اطلاع دهید. کودک در بخش مراقبت‌های ویژه بستری می‌شود. در اغلب موارد سندروم ری، قابل درمان است اما گاهی ممکن است عوارض مغزی جبران‌ناپذیری را در کودک برجای بگذارد.
سندروم استیونز جانسون
سندروم استیونز جانسون در حقیقت نوعی واکنش حساسیتی بدن است. در این سندروم، تقریبا تمام قسمت‌های بدن درگیر می‌شوند و علائم ابتدایی آن می‌توانند کاملا شبیه به یک عفونت سرماخوردگی باشد. علت اصلی استیونز جانسون، می‌تواند عفونت باشد. مخصوصا در کودکان، برخی بیماری‌های عفونی باعث بروز این واکنش حساسیتی می‌شوند. در بزرگسالان، بیشتر داروها و بدخیمی‌ها و سرطان‌ها علت بروز این سندرم هستند.
سندروم استیونز جانسون در چه کسانی بیشتر رخ می‌دهد؟
این سندروم در افرادی با تومور مغزی که رادیوتراپی شده‌اند بیشتر مشاهده می‌شود. برخی داروها، عارضه سندروم استیونز جانسون دارند که مصرف دو یا چند دارو با این عارضه باعث بروز این سندروم می‌شود. داروهایی مانند آنتی‌بیوتیک‌ها، داروهای NSAID، داروهای ضدسرفه، ضد سرماخوردگی، ضد صرع، ضد نقرس و برخی داروهای ضد ویروسی می‌توانند باعث این عارضه شوند.
علائم سندروم استیونز جانسون چیست؟
این سندروم، تمام قسمت‌های بدن را می‌تواند درگیر کند از جمله دهان، چشم، بینی، گوش و پوست.
در ابتدا علائم مانند سرماخوردگی، یعنی سرفه خلط‌دار بروز می‌کنند. همزمان بیمار دچار درد در مفاصل می‌شود سپس دانه‌های قرمز که به تاول و زخم تبدیل می‌شود روی پوست مشاهده می‌شود و به‌تدریج این دانه‌ها، باعث نکروز و از بین رفتن سطح پوست و سیاه شدن پوست می‌شوند. این عوارض پوستی گاهی می‌توانند شبیه ضایعات کهیری باشند.
مشکلات پوستی بیشتر در کف دست و پا و سطح داخلی ساعد و بازو و بالای تنه مشاهده می‌شود که در قسمت تنه بیشتر به‌شکل ضایعات کهیری دیده می‌شود. به‌تدریج این سندرم چشم‌ها را درگیر می‌کند و علائم مختلفی از جمله برگشتن مژه‌ها به چشم، التهاب پلک و مشکلات قرنیه و قرمزی قرنیه رخ می‌دهد و گاهی می‌تواند باعث پاره شدن قرنیه شود.
تشخیص و درمان سندروم استیونز جانسون چیست؟
تشخیص این سندروم به‌عهده پزشک است و از روی علائم و شرح حالی که از شما گرفته می‌شود، تشخیص میسر می‌گردد. درمان این سندروم، داروی مشخصی نیست و تنها مراقبت از بیمار و کنترل عوارض سندروم، درمان را تشکیل می‌دهد.
